„Wszystko jest możliwe” to powieść Magdy Papuzińskiej, która za pomocą lekkiej formy przedstawiła codzienne zmagania rodziny dotkniętej niepełnosprawnością oraz myśli i uczucia trzynastoletniego Jasia, który może kontaktować się ze światem jedynie za pomocą oczu.

Główny bohater posiada dwójkę rodzeństwa – dwa lata starszego brata Pawła oraz Agnieszkę, siostrę bliźniaczkę. Wychowuje ich matka, gdyż ojciec, nie mogąc udźwignąć ciężaru niepełnosprawności jednego ze swoich dzieci, opuścił ich, kiedy dwoje najmłodszych miało po osiem lat.

Jaś nazywa siebie bezwładnym tobołkiem, mając świadomość ciężaru, jakim jest dla swojej rodziny. Jednocześnie jednak jest w nim wielka wola życia, o czym może świadczyć fakt, iż po jego narodzinach lekarze nie dawali mu szans na przeżycie, mówiąc, że jego śmierć nastąpi niebawem, a tymczasem chwila ta trwa już trzynaście lat.

Świat przedstawiony w powieści poznajemy z perspektywy odczuć chłopca, który odbiera go jedynie za pomocą zmysłu wzroku. Fizycznie jest on całkowicie niesprawny, lecz intelektualnie przewyższa swoich rówieśników, a czyta nawet szybciej niż jego mama. Podobnie jest w sferze emocjonalnej. Mimo braku możliwości ukazywania uczuć, zdarzenia rozgrywające się wokół niego mają wpływ na jego psychikę, a on w pełni świadomie odbiera rzeczywistość.

Powieść Magdy Papuzińskiej nie należy na pewno do tego kanonu książek, do których nieustannie się wraca, mogąc za każdym razem odkryć coś nowego. Jej fabuła nie porywa czytelnika dynamiką akcji i nieoczekiwanym zwrotem zdarzeń. Jednak na pewno jest to pozycja, która pozwala wczuć się w przeżycia osoby oddzielonej od świata murem niepełnosprawności, a także pomaga lepiej przyjrzeć się codziennym zmaganiom młodego chłopca z tak trudnym przypadkiem. Przedstawione zostało to w lekki sposób, odrzucający patos cierpienia i męczeństwa. Powieść przepełniona jest niegasnącą nadzieją, mimo często dramatycznego położenia bohaterów, a także wiarą w to, że wszystko jest możliwe...